Tyle wiemy o sobie, ile nas wyguglano

W ostatniej Polityce artykuł Piotra Stasiaka "Nowe cyfrowe j@".
Świetny raport o tym, co już nie jest nawet nieuchronne, ale co stało się od kilku lat naszą rzeczywistością : tyle jesteś wart, na ile wykreujesz swój wizerunek w necie. Nieważne - gdzie. Na Fejsie, N-K, Twitterze, Picasie, Sympatii, Blipie, GoldenLine czy wreszcie , o zgrozo! - na blogu. Tekst współbrzmi mi z własnymi niepokojami. Z tym, co i u mnie gra.
Kilkudniowa nieobecność na blogu to oczywisty spadek wejść. Atrofia "obserwujących". Nic dziwnego, przecież zawsze można sobie kliknąć w kogos innego, skoro znana strona świeci pustką i nie przynosi żadnych ekscytacji. Pytania znajomych w realu : co jest, nie piszesz ? Coś się stało ?
Nie, nie stało się nic, tylko częściej bywam w realu niż klikam myszką po kontach, profilach, awatarach, nickach, po wirtualnych twarzach ludzi, których - w większości - nigdy nie spotkam. Tak, piszę, tylko nie tu. Tak, spotykam, ale gdzie indziej.
Martwi mnie to jakoś, bo coraz mniej rozumiem świat wirtualnych społeczności, świat "feedowania na wall`u ", pisania na tablicy o ważnym, ważniejszym i błahym, jak w protoplaście Facebooka, którym była .. korkowa tablica przy wejściu na akademika, gdzie każdy student mógł przypiąć sobie kartkę z informacją. Nie rozumiem grup "tych, którzy nie lubią jak się mówi pieniążki ", "tych, co jedzą płatki z zimnym mlekiem", tych z grupy "na moim biurku jest milion kubków", tych z "zimo, wypierdalaj !" i pewnie z miliona innych. Nie rozumiem, i nie chcę rozumieć.
Martwi mnie, choć to banalne, i jakoś przestarzałe. Martwi mnie, choć pewnie zaraz dostanę za to "demota". Martwi mnie, że wartością jest posiadanie kilkuset znajomych w sieci, podczas gdy już z kilkoma w realu trudno jest umówić się na plotki. Jakoś tak niepewnie czuję się z myślą, że :
"(...) w przyszłości nasze dzieci będą inaczej rozumieć pojęcia znajomości i przyjaźni. Przyzwyczajone będą do rozproszonej i przypadkowej komunikacji oraz niewielkiego wysiłku, jaki wymaga nawiązanie i podtrzymanie kontaktu"(...).
A przecież jak bardzo trzeba się natrudzić, żeby ktoś chciał cię wysłuchać, jak ciężko zapracować na zaszczyt powierzenia nam zwierzeń ?

Wolę inaczej.
Dziś wstałam o ósmej. Budzik, nastawiony co dzień na 5.50 nie dzwoni w soboty. O 8.15 zbiegłyśmy z MD* na plażę. Świeciło wczesne słońce, wiosna jest nadal bardzo zimna w tym roku. Po plaży spacerowało kilku wczesnych z psami, zdyszane robiłyśmy skłony i łapałyśmy oddech przed ostra podbieżką z powrotem pod klif. Zdradzieckie fajki. Było tak miło. Potem czesałam MD* włosy i stroiłyśmy się jak na randkę. Śniadanie zjedliśmy we trójkę z MC w Spółdzielni Literackiej. Spotkałam KL, barmankę, koleżankę ze Szkoły. Jedziemy znów we czwartek, trochę martwimy się tematami, które w nas dojrzewają, i nie chcą - dojrzałe - spaść. Nowy numer "Korespondencji z Ojcem" wychodzi już w maju, a ja nadal nie mogę się zebrać, żeby wysłać im tekst. Trema przed debiutem.
Potem poszliśmy do PGS na wystawę plakatu, potem zakupy, przypadkowa kawa z Przyjaciółmi jak zawsze dobra. A potem obiad , film, sprzątanie, sobotnie życie. MC* ma wystawę we środę, jego pierwszy wernisaż.
Jutro niedziela, zbiegnę o 8.15 na plażę..