Au

Leżę, próbuję ruchów, odwracam się z trudem, pakuję sobie lub z pomocą bliźnich gorzkie miligramy leków. Lecą do żołądka, do mięśni, do krwiobiegu. Kiedy zaczynają krążyć w moich żyłach ogarnia mnie spokój. Złudne uczucie spokoju, na powierzchni moich zmysłów wygładzają sie kręgi poruszone bólem. To jakby jakaś część mojego ja została głęboko uśpiona : wiem, że jest, ale drzemie sobie gdzieś we mnie, zawinięta w zwoje nerwowe i włókna mięśni.
Otumaniona wstaję, chodzę, trzymam się ścian i próbuję normalnie funkcjonować. Poruszam się wokół zaledwie cienia swoich codziennych czynności jak niezgrabny krab na brzegu wody.
Kiedy leki wchłoną się już na dobre - ich brak na nowo budzi śpiący we mnie ból. Oślepiające uczucie parzenia, rwania, ciągnięcia, co czarną falą nakrywa mnie od uda po głowę.
Jest mi niedobrze, jest mi słabo, chcę stamtąd wrócić. Boli. Auć.