sztuka patrzenia

Ludzkie twarze. Zwierciadła uczuć, które czasem niechętnie wypływają na powierzchnię gładkiego szkła.
Czasem - bo bywa, że na twarzy jak na malowanym szybkim ruchem pędzla płótnie wykwitają kolejno: radość, euforia, żal, rozczarowanie, uraza.
Czasem - bo w morzu bezwyrazowych, niewyrazistych, niewyrażających - bywa że łowię twarz jasną, szczerą, otwartą. Twarz vulnerable. Nie znajduję lepszego słowa w ojczyźnie-polszczyźnie.
Przyjmuję dziewczynę do pracy : patrzy obok mnie, wzrokiem błądzi po konturach sprzętów, celuje źrenicą w mój nos, podbródek, ucho. Jej rozbiegane brązowe oczy nie zatrzymują sie w moich zielonych, a we mnie kiełkuje ziarno zwątpienia : czy kiedykolwiek uchwycę jej wzrok, a z nim - jej duszę ? Czy omieciona tym pobieżnym wzrokiem uwierzę w siłę jej pracy i sprawię, że jej projekty wyjdą z monitora i zaludnią ludzkie byty ? Tym razem się udało. Okazała się otwarta, bezpośrednia, zabawna i zdolna, choć jej wzrok nadal błądzi od ikonek archicada po nieznane galaktyki.
Inna przy trudnej rozmowie staje w pąsach. Szkarłatna czerwień wykwita na jej policzki, szyję, ręce, wypływa karminową strugą na dekolt jak krew Matki Śnieżki na biały śnieg. Widząc te rubiny chciałabym chwycić jej rekę i zawołać : nie warto, nie rób tak, widzę to , i martwię się z tobą, nie trzeba ..
Dziś w banalnej rozmowie wypowiadam jedno zdanie, a oczy K*, wpatrzone we mnie na porannym papierosie rozszerzają się na sekundę. Od moich kilku słów o milimetr większe robią się K.* źrenice, i już wiem, że niewypowiedziane zostało zrozumiane. Bezcenna, cudowna cudowność porozumienia bez słów. Twarzą.
Lubię patrzeć w ludzkie twarze. O ileż to lepsze niż patrzenie w migający kursor przyjaznego użytkownikowi systemu operacyjnego mojego monitora.