Jednooka

Nie ma rzeczy naprawdę cennych bez dzielenia się nimi.
Kiedy widzę, spotykam, czytam, doświadczam czegoś wyjątkowego - od razu chcę o tym opowiedzieć najmilszym.
Trochę to tak, jakby patrzeć na świat jednym okiem, drugie mając zakryte, jak dziecko, któremu okulista koryguje wzrok zaklejając przylepcem jedno szkło śmiesznych, dziecinnych okularków. Gdy jestem daleko,odwiedzam jakieś miejsca, od których dech zapiera, lub które tylko warte są uwagi - zaraz wyciągam notes, komórkę, laptop, w poszukiwaniu mediów, które pomogą mi podzielić te emocje z nimi. Wracam i szukam w sieci tych dopiero widzianych miejsc, niosę je jak świadectwo mojej tęsknoty za wspólną dalekowzrocznością, przywołuje zdjęcia , mówię :
- o tam, tam na tych schodach, wczoraj, dziś, w zeszłym tygodniu, tam było takie piękne światło, tam jadłam, słuchałam, tu zimno chłodziło mi dłonie, tam, tam cierpki smak wina rozpuszczał mi się na języku, i wtedy, wtedy spadł taki ciepły deszcz, a po tych schodach chodziła angielska królowa, wiesz, jestem tu, i tu jest taka wielka.. słuchaj, nie wyobrażasz sobie jak.., jak tylko ci opowiem co tu.., czy możesz pomyśleć, że ..? ja właśnie widziałam.. Jest taka.. czy widziałeś, widziałaś ?

Obrazy, miejsca, ludzie, smaki, zapachy, kolory, kształty , słowa - nic nie są warte, jeśli nie możesz dzielić ich z kimś, kto gdzieś głęboko, w sercu trzyma na wieczne nieoddanie drugie twoje oko.