piątek, 26 lutego 2010

26.02.2010

Za mną dwa dni Szkoły R. Jutro trzeci i do domu.
Dziś 12 godzin zajęć z trzema krótkimi przerwami, padam na nos.
Jest dobrze, i ciężko. Mówiąc prosto : dostajemy po dupie.
Jutro po powrocie spróbuję zebrać myśli i zapisać. Pocieszam się, że teraz pójdzie łatwiej : przynajmniej powoli wiem, jakich głupot nie wypisywać.

środa, 24 lutego 2010

24.02.2010

Spakowałam walizkę i wyprałam dżinsy.
Kupiłam karmę dla kotów na najbliższe trzy dni.
Nastawiłam pralkę i zmywarkę.
Odebrałam trzy telefony : od B., z Sopotu, od J., z trasy., i od M., z Vancouver. Wysłałam esemesa do T. do Warszawy, że będę jutro po 23.30, po zajęciach. Odpowiedziała : dobrze. czekam.
Usiadłam przy stole i wreszcie napisałam krótkie prezentacje z moich tematów. Tematów ? Żadnych konkretów, kilka haseł, bez dat i faktów. Bez tezy. Z kilkoma cytatami ze zdań kiedyś usłyszanych i zapisanych.. Z jednym listem z Niemiec, i kartką A4 , na której H., dziecinnym pismem cytuje kontrowersyjnego pana od WOS-u.
Przejrzałam to nad czym głowiłam się od kilku dni i wyszło mi, że chcę "stać po stronie tych, którym jest smutno" [Kieślowski].
Chyba jestem gotowa na spotkanie z nowym.
Trzymajcie za mnie kciuki.
Kimkolwiek jesteście.

wtorek, 23 lutego 2010

23.02.2010.

Dziś dzień pracy. Spotkania, ustalenia, rozliczenia, korekty, budowy. Codzienność.
Święto zaczyna się pojutrze. Pojutrze ten dzień, Dzień Pierwszy, a ja ciągle wożę się z tematami.
W zgiełku trudno mi zebrać myśli. A może to tylko wymówka, może w głowie mam pusto, i gdybym nie miała zgiełku pracy, to aż by pustką dudniło ?
Dzwonię do TS., bo przypomniałam sobie coś.
Tytułem wstępu opowiadam mu pokrótce o moich planach i zadaję mu jedno pytanie : dlaczego A. umarła trzy tygodnie po B. ? T. nie jest zdziwiony. Nie ma sprawy , mówi i opowiada.
Czy mam temat ?
Nie wiem. Mam bohaterów. Oboje nie żyją.
Zobaczymy, co powiedzą Mistrzowie.

(... chyba mnie nie wyśmieją ? )

poniedziałek, 22 lutego 2010

22.02.2010

Coraz bardziej jestem przekonana, że temat nie musi być wielki. Wystarczy jedno zdanie, słowo czasem, żeby temat był. HK nie pisze o pogromie w Kieleckiem. Pisze o matce trójki dzieci z podkieleckiej wsi.

Żaden kraj nie jest dla starych ludzi. Nikt nie ma już dla nich cierpliwości.

niedziela, 21 lutego 2010

Czytam w łóżku Tuszyńską "Ćwiczenia z utraty" i co strona muszę coś zapamiętać. Oczywiście idę dalej ( ćwiczenia z szybkiego czytania) i nie pamiętam nic.
Kiedy nie miałam Domu, obiecywałam sobie, że jak już będę go mieć - kupię karteczki samoprzylepne, takie małe, kolorowe, ołówek wezmę z pracowni ( kto jeszcze używa ołówków zamiast myszki ? ) i będę zaznaczać najważniejsze. I wklejać te karteczki.
Dlaczego jeszcze ich nie kupiłam ? Jak chcę zapamiętać, skoro nie rzucam sobie koła ratunkowego z kolorowych, samoprzylepnych karteczek i ołówka, ale kto jeszcze używa ołówków.. ?
Wstaję i zapalam papierosa.
Jutro wizyta w papierniczym.

21.02.2010.

Znowu meczę się z tematami.
Wizyta u S. nie przyniosła nic nowego, trochę słów nie na temat. A już na pewno nie mój.
A już na pewno nie na wprost. Może dobrze.
Powinnam spisać to, co już mam, uporządkować myśli, a jakoś się boję. Tak jakbym sama uciekała przed od zawsze wyznawaną zasadą, że słowa mają moc sprawczą : jak coś nazwiesz, zaczyna żyć własnym życiem, staje się.
Dlaczego właściwie nie chcę , żeby się stało ? Zawsze można kliknąć delete, i już nie ma. Poszło. Na pewno ? A jeśli nadal jest ?
Za dużo rzeczy napisanych ręcznie ginie. Wyrzucamy z kwitem do pralni i nieodebranym awizo. Jutro kupię pudło i zacznę wrzucać do niego wszystkie świstki, notatki, rachunki. Kiedy to odgrzebię, przynajmniej odświeżę pamięć. Będę miała namacalne dowody, że życie się toczy. Zbyt to wszystko wokół ulotne, zapisywane na dyskach, w mailach, w blogach.
Wracając do domu przypomniałam sobie A., która kiedyś przepisywała do kajetu wszystkie esemesy do i od faceta. `Chcę w ten sposób pamiętać, za co go pokochałam`, mówiła mi.
A może to jest jakiś pomysł ? Zapis uczucia `2010 ?

Same pytania.
Potrzebuję wskazówki. Potrzebuję rozmowy z kimś mądrym. Potrzebuję mistrza.

sobota, 20 lutego 2010

20.02.2010.

Slavenka Drakulic o zbrodniarzach wojennych po Kosowie i Sarajewie. Jacek Hugo - Bader jedzie wgłąb Rosji po "Białą gorączkę". Wojna domowa w Rwandzie - Jean Hatzfeld `Strategia antylop`.., I inni. Wielu innych. I Krall, oczywiście zawsze Krall.
Lektury piętrzą się przy łóżku.
Kiedy z Instytutu wysłali nam listę na pierwszy zjazd - szukam tytułów w necie.
"Beznadziejna ucieczka przed Basią. reportaże seksualne" Surmiak - Domańskiej dostępna tylko na Allegro. Jedna sztuka. Kupię wieczorem, poproszę J., bo nie mam konta na Allegro. Wieczorem aukcja zamknięta. Pół godziny po mailu z Instytutu.
Czy to ktoś z naszej szkoły ? Kto to ? Czy go / ją poznam ?
**********
Nocą dotykam błyszczących okładek. Chciałabym zakończyć dzień jedną, a zacząć inną.
Mówię do J. : nie przypuszczałam , że spotka mnie jeszcze kiedyś takie szczęście. Nic nie wiedziałam o tym świecie. Oprócz zapominanych szybko wstępniakach nie czytałam, nie znałam. J. się śmieje i całuje mnie w czubek głowy. Zazdroszczę ci, mówi.
Żeby pisać , trzeba czytać.
Ćwiczę pamięć.

piątek, 19 lutego 2010

19.02.2010.

Wreszcie mam tematy.
Ostatnie kilka dni to była mordęga.
Dostałam w sobotę maila ze szkoły, że mamy przygotować trzy tematy reporterskie, nad którymi chcielibyśmy pracować w czasie zajęć. Od razu głęboka woda. Mam tremę. Wszystko wydaje mi się błahe, już napisane, ograne. Liczyłam, ze trochę nas poprowadzą, za rączkę wezmą, a tu nic. Mam nadzieję, że po krótkich prezentacjach przynajmniej pomogą nam wybrać jeden z trzech.
Spotkałam się z kilkoma osobami. Każdej zadałam te same pytania i prosiłam o temat, lub uwagi do moich. Patrzyłam na ich reakcje.
JS : to bohater gdzieś cię zaprowadzi.
KS : wysłuchała, podrzuciła coś. Pomogło. Prawda powstaje w rozmowie.
MW : chyba nie startujesz od razu do Pulitzera ? Odwagi.
BK : bardzo mnie zaskoczył. Podrzucił mi temat, który nigdy nie przyszedłby do mnie sam, za mało doświadczeń. Rano dostaję sms: przeczytaj te książkę, tam są wypowiedzi, których szukasz.
TG: kilka zdań o zwyczajnych- niezwyczajnych z prowincji otwiera mi horyzont. Lubię z nim rozmawiać. Szkoda, że tak rzadko.
MD : marzenia. Myślę o tym w nocy, rano wstaję i wyciągam kartkę mamy z 1958. Na liście marzeń napisała : spokój. Czy dzisiejsze 33-latki mają jakieś niematerialne marzenia ?
Jeszcze spotkanie z KS. Jadę do nich w niedzielę.


"(...)kiedy reportaż ma być czymś ważnym, to trzeba go przepuścić przez siebie, jak przez tunel. Nie ma innej drogi, wokół tego tunelu nie ma objazdu." [ "Reporterka. rozmowy z Hanną Krall" - Jacek Antczak, s.51 ] .

zamiast wstępu

Postanowiłam dziś rozpocząć eksperymentalny projekt na blogu.
Chcę stworzyć kronikarski zapis najbliższego roku, dzień po dniu - mojej obecności/ studiów w Szkole Reportażu. Dlaczego ?
ponieważ nie mogę i nie chcę powtarzać na blogu tekstów, nad którymi będę pracowała w Szkole . To byłby falstart reporterski, a poza tym nie sądzę żebym miała na to czas.
ponieważ chcę sprawdzić, jaki wpływ będzie miała na mnie Szkoła. Wiem, że coś się zmieni, ja się zmienię, zmieni się moje postrzeganie wielu rzeczy i chcę zobaczyć j a k ?
ponieważ potrzebuję dyscypliny w pisaniu
ponieważ to jest dla mnie ważne , i chcę podzielić się z Wami tym rokiem.
Magda

czwartek, 18 lutego 2010

podopieczni

MD wyjechała. Patrzyłam za nią, jak niknie za szybą bramki odlotów : samotna, dzielna i drobna w narciarskiej kurtce. Jestem taka roztargniona mamo, mylę autobusy i gubię bilety, czy nie pomylę czegoś ?, pytała, grzejąc się jeszcze w cieple mojej opieki.
Nie. Nie zgubisz. Nie pomylisz. Tylko powoli odchodzisz ode mnie, a ja coraz częściej będę cię szukać na bramce przylotów.

MC gdzieś na Kaszubach rysuje martwe natury i żywe modelki. Projektuje swoje marzenia o studiach. Dzwoni z rzadka : jest dobrze, całuję, pa.
Teraz mam pusty dom ofiarowany dwa razy w roku przez Ministerstwo Edukacji.
Zbieram myśli. Szkicuję, poprawiam, skreślam. Próbuję.
Coś się zmieniło, i choć pozornie nadal jestem w tym samym, już sny mam niespokojne i czuję powiew mojej wiosny.

piątek, 12 lutego 2010

Biała rapsodia

Ta długa zima ofiarowała nam czas. Jeździmy, chodzimy, pracujemy - jakby na zwolnionych obrotach. Tylko noce ciągle za krótkie. Kiedy biały puch znów zalega na parapetach i jezdniach to jakby czas przykrył nas pierzynką, a my, uśpieni - przespaliśmy wiosnę.
Wszystko jest ciche, dalekie, puste.
Dziś znów w trasę : MD wyjeżdża do Vancouver, jadę z nią do Warszawy.
Boję sie tych śliskich dróg Mazowsza, lodowych kolein, zakrętów pod śniegiem, wycieraczek, co ledwo zbierają z pola widzenia światło przydrożnych lamp.

"Cały świat śpi snem zimowym - pomyślał zatroskany Muminek.- tylko ja się obudziłem i nie mogę zasnąć. Tylko ja będę wędrował, przez wszystkie dni i tygodnie, aż i ze mnie zrobi się zaspa śnieżna, o której nikt nie będzie wiedział "

Tove Jansson, Zima Muminków

No to w drogę.

czwartek, 11 lutego 2010

strach przed początkiem czyli wahania

Kto powiedział, że wszędzie trzeba wkraczać marszowym krokiem ?
Jakaś historia gdzieś się dla mnie zaczęła, i to ode mnie zależy jak mi się zakończy. Skoczyłam odważnie z wybicia i znalazłam wodę. Czy będę potrafiła w niej pływać ? Teraz, kiedy pozostało mi tylko czekanie na pierwszy dzwonek - zaczynam się bać własnej odwagi. Słowa opuściły mnie na razie - mam nadzieję, że na krótko - i zamiast lśniących słówek trzymają się mnie tylko protezy znaczeń. Nocą śnię historie, a gdy budzę się, nic nie pamiętam, nie czuję, nie umiem ich już nawet naszkicować.
Marszowy krok ?! Raczej chromanie.
Ano, zobaczymy.

***********************
Wczoraj napisałam powyższe i zapomniałam opublikować.
Czasem śni mi się, że nocą powypisywałam głupoty w blogu. Zwykle okazuje się, że to wcale nie był sen.

środa, 10 lutego 2010

Dzień, który zmieni ( ł ) moje życie

Nie reporter/-ka
nie dziennikarz
nie student/-ka
Zawód wyuczony : architekt
zawód wykonywany : architekt
Przesłałam :
CV na jedną stronę,
list motywacyjny na pół strony , wliczając w wierszówkę nagłówek i `z poważaniem...`
W liście, oprócz kilku suchych faktów, napisałam : (...)`to amatorskie pisanie jest moją pamięcią zewnętrzną, bez której moje życie zamieniłoby się w bezustanną krzątaninę wypełniającą dni powtarzalnymi czynnościami.`

Załączyłam kilka szkiców z mojej pamięci zewnętrznej.

Zostałam dziś przyjęta do Polskiej Szkoły Reportażu.
Będzie nas 20.
Startujemy 25 lutego.

Musiałam się tym z Wami podzielić.
Jestem szczęśliwa.

wtorek, 9 lutego 2010

Ulubione

Bezdomność to stan umysłu, pomyślała, kiedy koła zabuksowały w zmarzniętym śniegu. W domu było ciepło, pachniał ciastem, psami i świeżym praniem. Na zewnątrz było znów minus dwanaście, a wyślizgane koleiny w asfalcie wydawały się prowadzić stąd do wieczności. Do domu.
A może nie, może to tylko taki slogan z tą bezdomnością?
Ulubiony kubek, książka, film, drzewo przy drodze, kolor światła o zmierzchu. Dobrze jest mieć rzeczy ulubione.
Przynajmniej jest gdzie wracać, gdy koła buksują ci w zmarzniętym śniegu pod cudzym domem.

piątek, 5 lutego 2010

Nie-życie


Małgorzata Rejmer "Toksymia"

Zabawa słowem - znakomita, nawet jesli książka nie zostawiła mi w głowie zbyt wiele głębokich refleksji.
Dawno się tak nie ubawiłam.
Od czasu "Pawia Królowej" Masłowskiej nie pamiętam tak dobrego języka opartego na skojarzeniach, obserwacjach, sztuce wyrafinowanego leksykonu rodem z klatki schodowej, z bloku tuż obok, z ulicy.
Gorąco polecam.

Aleją do domu

Na pohybel zimie, zimnu, zmęczeniu i tęsknotom za wiosną upiekłam dziś brownie.
Coraz bardziej lubię moja kuchnię. Powoli przyzwyczajam się do nowego, znajduje pod ręką najpotrzebniejsze, niezbędne trzymam w zasięgu wzroku.
Jutro przychodzą przyjaciele. Szykuje przyjęcie. Znów mój świat wraca na swoje wygodne, czułe tory.
Wczoraj pod moim oknem kilku gości w kufajkach cięło drzewa. Wiosenna przycinka sanitarna. Wyjrzałam zaniepokojona. Nie wycinajcie mi alei drzew, pomyślałam, bo o czym będę pisać ?

słowo na dziś

spierdalaj

czwartek, 4 lutego 2010

Kształt pamięci

Mieszka w nas wiele pamięci.
Pamięć zapachów jest oczywista . Nosimy ją w sobie. Przypomina nam o przeszłości w najmniej oczekiwanych momentach. Zaczynamy z pierwszym zapachem ciepłego mleka, koca, pieluszki, mamy. Potem w miarę dorastania rosną z nami inne zapachy: kwaśny pot szkolnej szatni, ciepły zapach letniego wieczoru, mocna woń ziemi wilgotnej po ulewie, jaśmin kwitnący czerwcową nocą, macierzanka, piasek. Perfumy tej dziewczyny,co `na imię zaś czasami ma
tak właśnie jak dziewczyna ta... jak jej było?
`.. I jego płyn po goleniu. Miłość. Tęsknoty. Kurz.
Pamięć dźwięków też mamy : szlagier, melodia, kilka nut wystarczy żeby pomyśleć o chwili kiedy ta muzyka brzmiała,a ja wtedy, o on wtedy i ona tak szła, a ja płakałam, i śmiałam się, i obok była procesja, a on tak smutno patrzył ..
Zagraj to jeszcze raz, Sam.
Jest pamięć kształtów. Nienazwana. Niewidoczna. Wyczuwalna w ciemności nawet.
Dziś pamięć kształtów przypomniały mi cztery kartony przywiezione od przyjaciół.
Kartony leżały od kilku miesięcy w ich garażu, przygarnięte życzliwie podczas ostatniej przeprowadzki, kiedy nie miałam juz gdzie upychać relikwii poprzedniego życia.
Opróżniam dzis te zapomniane pudła i przypominam sobie jak je pakowałam. Bez sentymentu rozwijam stare gazety - jeden garnek, dziesięć łyżek, maselniczka, kilka kieliszków. Stłuczone szkło zdradziecko tnie mi palec.
Pamiętam te kształty i nienawidzę każdego dnia, każdej minuty kiedy byłam bezdomna. Zapakowałam w gazety przeszłość, i czekałam, aż przyszłość będzie miała od czego się zacząć.
I zaczęła się. Bez udziału rzeczy, które martwe leżały w kartonach czekając, aż je znajdę. I rozwinę,.
I poczuję, że nic nie pamiętam.

środa, 3 lutego 2010

Byłam tam

Żeby mieć pomysły, trzeba żyć przyszłością. Chyba więc nią żyję.
Napisałam kiedyś : najbardziej interesuje mnie przyszłość, bo tam spędzam najwięcej czasu.
I byłam tam. I będę .

wtorek, 2 lutego 2010

Bajka, Bójka i Brawurka

MC* odebrał wczoraj prawo jazdy.
Nie minęło nawet piętnaście minut, jak zaczął mnie molestować , abyśmy udali się rodzinną kawalkadą na rubieża miasta, gdzie parkował od paru tygodni jego odziedziczony pod choinkę samochód.
No to pojechaliśmy : MC*, lat 18, ze świeżutkim prawkiem, MD*, lat 13, na wysokich diapazonach energii, i ja ( wiek pominę ), styrana po dniu trudu i znoju, na kierowniczym, bądź co bądź, stanowisku.
Wte jechaliśmy jednym, wewte mieliśmy wracać dwoma. MC* rwał się do kierownicy, choć ostrzegłam go, że mój prawy reflektor nie pali, co może mu dostarczyć na początku kariery kilku punktów w nowiutkim dokumencie. Usłużna MD* wyjaśniła od razu, że nie są to punkty za które może ewentualnie wygrać ekspres do kawy lub gustowny zestaw szklanek z logo stacji, jednak nawet to nie ostudziło jego zapału.
Ślizgo było, śnieżek prószył, MC* dawał migacz nawet przy wymijaniu martwego kota na poboczu, a dźwigni zmiany biegów używał w stanach skrajnego wyczerpania obrotów i wycia silnika. Dojechaliśmy jednakowoż.
Na miejscu zmiana : ja wracam sama , MC* i MD* swoim . Swoim !? Lubię mieć na stanie dwójkę dzieci, zwłaszcza, że już wychowane. A jedno to na pewno lubię mieć. Zdążyłam tylko krzyknąć dowcipnie : tylko mi nie ucieknij, wspominając zawrotną prędkość, z jaką dotarliśmy na miejsce, a oni wytoczyli się z garażu podziemnego. MD zajęła poczytne miejsce przy kierowcy, nie zważając na moje telefoniczne protesty, podparte wieloletnim doświadczeniem, że jest to najbardziej niebezpieczne miejsce w samochodzie. `Świetnie n a m idzie, mamo!`, krzyknęła podekscytowana w słuchawkę i rozłączyła się.
Ślizgo było, śnieżek prószył, samochody trąbiły za nami z werwą, wioząc w noc kierowców i ich mielone pod wąsami i czapkami przekleństwa. Gdy zwalniali przy mijaniu nas, pocieszałam się, że srebrna Megane MC* kolorem i stylem jazdy do złudzenia przypomina nieoznakowany radiowóz: kierowca przestrzegał wszystkich możliwych przepisów ruchu drogowego, zwłaszcza ograniczenia prędkości w obszarze zabudowanym.
Posłusznie trzymałam się za nimi, widząc skupiony tył głowy MC* w zaśnieżonej szybie i podskakującą przy nim różową czapkę MD*. W myślach wspominałam cudowne lata spędzone na przewijaniu ich, karmieniu i chodzeniu na wywiadówki, choć tych ostatnich faktycznie nie było co wspominać. Stała odległość między nami, wchodzenie powoli w zakręt, kompulsywne używanie kierunkowskazów oraz szybkość z jaką wykonywaliśmy poszczególne manewry mogła co prawda wskazywać na holowanie jednego pojazdu przez drugi, ale trójkąta nie wywiesiłam. Chciałam wywiesić białą flagę, ale po pierwsze byłoby mi zimno przy otwartym oknie, po drugie miałam po ręką tylko bordowy szalik, a po trzecie wydało mi się to jednak histeryczne.
Takoż dotarliśmy szczęśliwie do domu. Atomówki.
MC* chyba Bójka, ale strachu po sobie nie pokazał .
MD* ? Brawurka, wiadomo, i to na przednim siedzeniu.
A ja? Dla mnie Bajka.
Nareszcie mam kierowcę na imprezach.

poniedziałek, 1 lutego 2010

Hit the road, Jackie

Dziś znów pojechałam do Rulewa.
Właściwie wznowiłam cotygodniowe tam wyjazdy, po wielomiesięcznej przerwie na kryzys.
I znów a1 stąd do nieba, znów skute lodem polne drogi co straszą mnie każdym śliskim zakrętem, i tupanie w nieogrzewanych wnętrzach pałacu, i zacieranie zziębniętych rąk, i barak duszny od papierosów. I znów będzie zabawa. Co najmniej do czerwca.
Wspominałam dziś po drodze J. Nie lubił jak wyjeżdżałam w trasę.
Daleko znowu, dzieciątko, jedziesz ? a po co , po co tak się męczysz ? jak ty dajesz radę, ciężko tak.., lamentował nade mną, nawet gdy jechałam tylko na Półwysep, a jego blade, niebieskie oczy łagodnie patrzyły na mnie zza okularów.
Daleko jadę dziś, tato. Daleko.
Brakuje mi jego lamentów.

jebu jebu

Myślę o moim czasie.
Z moim czasem mi dobrze. Wygodnie mi z nim jak w miękkiej pościeli.
Jest mi znany i oswojony. Jest mój, nieoddany, nie oszukany. Znam mój numer pesel, nie mylę dat, ostatnio w CV do szkoły dodałam sobie z rozpędu i przez roztargnienie 10 lat studiów, nie odwiedzam portali N_K i Facebook.
Jestem tu. Nie chcę gdzie indziej.
A jednak ciągle muszę przekonywać, wszem , wobec, wkoło i najbliższych że dobrze z tym czasem się czuję.
Że moja kondycja jest dobra i lepsza niż kiedykolwiek . Że samoświadomość przymusu towarzyskiego na dobre mnie opuściła, na wieki wieków, rzekłabym - na amen. Że konieczność emocjonalnego zaangażowania mnie nie trapi , nie nudzę się, nie podpieram ścian duszy,dni mi ciągle za krótkie, a jedyne, co naprawdę mnie interesuje to niezobowiązujący seks.
A oni swoje, nie martw się, zobaczysz...
Chcą dobrze. O rany.
Jebu jebu, jak mawia MC*.

-----------------------------------------------------------------
(...) "naprawdę był w niej zakochany - teraz to zrozumiał - ale chociaż tak bardzo za nią tęsknił, wiedział, że może bez niej żyć. To jest w ogóle najgorsze. Świadomość, że kiedy dojdzie do kryzysu, kiedy powiemy sobie do widzenia, będziemy mogli żyć bez tej osoby. Świadomość, że w ostatecznym rozrachunku jesteśmy wszyscy sami, i szukamy przyjemności tam, gdzie uda sie ją znaleźć(...). Kiedy człowiek uświadomi sobie, że nie umrze z miłości, pomyślał, wtedy wie, że jest naprawdę w średnim wieku. Wiedział teraz , że kiedy człowiek zużyje cały swój ładunek miłości, może żyć sam. To była kolejna z okrutnych reguł."
Tony Parsons "Kroniki rodzinne"

Zaprzęgam

Chciałabym czasem robić wszystko powoli. Z namaszczeniem prawie. Krok za krokiem. Kropla za kroplą. Kęs za kęsem, przegryziony, połknięty i potem kolejny. I znów. Nie umiem. Ciągle coś mnie gna, pędzi, bierze. Bierze mnie i już nie mogę spać, jeść, odpoczywać, tylko gnam - do kolejnego projektu, wyzwania, książki. Wielka Pardubicka Podwórkowa.
Kiedy zwalniam - nieomylnie jestem bardzo zmęczona.
Czy to oznacza, że szybko żyje się bezrefleksyjnie ? Nie, przecież nie. Chciałabym miewać mniej refleksji.
Dziś zaczął się luty - zobaczymy, czy przyniesie mi to, na co czekam.
Jeśli nie - spróbuję znów, i znów.
I znów.