Rekrutacja, czyli make love not war

miejsce akcji : Pracownia X, Sopot, dziś rano.

powód akcji : Rekrutacja. Poszukiwani są " młodzi, ambitni, gotowi na wyzwania, z co najmniej rocznym doświadczeniem w projektowaniu. "



- Dlaczego pani rzuciła zaledwie po roku swoją pracę , w takiej znakomitej pracowni jak Y ?

- Aaa, bo już mi się to znudziło, chciałam robić coś innego. Warunki były dobre i atmosfera fajna, ale - jakoś mi się znudziło.

- ok, a proszę mi powiedzieć, czego pani nie lubi w swojej pracy ?

- [śmiech ] - eee, no nie wiem..

- Myślę, ze łatwiej jest powiedzieć, co się lubi, i zaraz panią zapytam, bo się pani uśmiecha, ale czego pani nie lubi ?

- no, to trudno powiedzieć.. [ śmiech ]

- Dobrze, a dlaczego chce pani projektować akurat wnętrza ?

- Aaa, boo, eee, no wydaje mi się, że to jest takie fajne..

- No ok, ale co w tym fajnego więc, skoro już po roku nudne ?

- Nooo, bo jakoś tak coś innego bym chciała.

- A pan, dlaczego pan postanowił zmienić pracę w pracowni Z ?

- Już mi sie jakoś tam znudziło..



*******



Brak cierpliwości nas zgubi.

Chcemy wszystko od razu. Nie ma czekania, nie ma pracy nad sobą i zadaniem, nie ma mistrzów i uczniów. Trzeba dostać zaraz, natychmiast, najlepiej bez potknięć i błędów, najlepiej j u ż.

Praca jawi się jak podwójny cheeseburger z frytkami, lub super supreme z dodatkową porcją peperoni, latte z automatu na chudym mleku. Połykana pospiesznie, trwająca moment przyjemność, która zaciera się w pamięci i zaraz potem człowiek znów jest głodny. To jak szybkie, tanie bzykanie, lekkostrawny posiłek - prędko spożywany i tak samo szybko zapomniany.

Słucham ich przez kilka zmarnowanych godzin, i rośnie we mnie gniew.

Myślę o budowniczych katedr , którzy całe swoje życie, całymi pokoleniami, stawiali kamień na kamieniu, żebyśmy mogli dziś wędrować za przewodnikiem wycieczki po wyślizganych od wieków płytach posadzki i zadzierać do góry głowy w niemym zachwycie.

Myślę o męce, cholernej męce i cudzie chwili, kiedy do głowy przychodzi nowy pomysł, a brak jest warsztatu, by go pokazać.

Myślę o podnieceniu, które mi zawsze towarzyszy, gdy z kilku szkiców skreślonych moja nieporadną ręką zaczyna wyłaniać sie miejsce.

Myślę o ludziach, którzy do tego miejsca, powołanego do życia projektowym konceptem, przyjdą, zaczną tam żyć, jeśc, prać, gotować, sprzątać, czytać, kochać, nienawidzić.

Mysle o tonach podartych kartek, wiadrach atramentu, stertach wyrzuconych do kubła słów, nieprzespanych nocach, gdy niespodziewanie nadchodzi świt, a wszystko to po to, żeby jedni zrobili na półkach swoich bibliotek miejsce na książki innych.

Nudne ? To może być nudne ?

Słucham tych młodych ludzi, i widzę w nich pragnienie, aby w przyszłym tygodniu we wtorek zapanował pokój na ziemi, cofnęło się globalne ocieplenie, susza w Afryce i światowy kryzys, i abyśmy wszyscy zaczęli pląsać z gałązkami oliwnymi w zębach po ukwieconych placach. A wszystko to bez wysiłku. Eee, noo, jakoś tak, ot tak. No tak.

Perspektywa kusząca, ale chyba się nie uda.

Noo, eee, może w przyszłym roku. Jak się nam nie znudzi.