Zmianami jesień się zaczyna

Przystanek Kaskada.

Wczesnym rankiem staję na balkonie i z dwunastego piętra patrzę na miasto.
Miasto nigdy nie zasypia. Po lewej stronie morenowe wzgórza - w liściastym morzu zieleni żółkną dziś pojedyncze drzewa, jesienne plamy na zaczętym wiosną obrazie. Po prawej - szaroniebieska kreska horyzontu i statki na redzie, czasem, w czystej pogodzie widać Hel. Dalej już tylko smoki.
Pod moimi stopami nocą i dniem trwa nieustanny ruch - samochodów, świateł, ludzi.
Po drugiej stronie ulicy, na pierwszym piętrze, do późnych godzin wieczornych pali się światło. Znam to miejsce z nieodległego czasu, kiedy było zaledwie szkicem na papierze, później plikiem dokumentacji, jeszcze później - kilkoma wizytami w kurzu i pyle budowy. Dziś panie strzygą tam i farbują, a ja widzę jak światło w tych oknach zapala się i gaśnie.
Jedyną pewną rzeczą w życiu jest zmiana.
Tam, gdzie do niedawna mieszkałam, miałam trzy balkony. Jeden z nich wychodził na las, ale ja nigdy nie siedziałam na nim, aby patrzeć i pisać. Miejsce to było tylko sypialnią, gdzie moja zmęczona głowa zamknięta na bodźce widoków tuliła troski do twardej poduszki.
Dziś staję na balkonie i głęboko wdycham zimne powietrze, mieszankę miasta, morza morenowych wzgórz, jesieni.
Spokoju nie znajdę ani na dwunastym piętrze, ani w piwnicy. Jedynym miejscem, gdzie można go znaleźć, jest cisza panująca w sercu. Tam trzeba się po niego udać.
I idę.