Wrzenie

Wtorkowy wieczór na tyłach Nowego Światu , przy Gałczyńskiego - otwarcie Wrzenia Świata, książka i kawa z reportażem.
Przebiegam drogę stąd - tam , kilka nużących godzin na wyprzedzaniu, hamowaniu, przyśpieszaniu w najlepszym towarzystwie siedzącej obok. Na miejscu jestem przed czasem, mam chwilę na odpoczynek, na ogarnięcie myśli i twarzy zmęczonej makijażem, chłodem na policzkach, kawą na stacji . Ląduję w starej kamienicy na Saskiej Kępie w dwupokojowym mieszkaniu , ciemnym, przytulnym, po wysoki sufit zapchanym książkami i pamiątkami z podroży. Wychodzę przed dom na papierosa, sama w milionowym mieście , wokół samochody spieszące w popołudniowych korkach, ludzie spieszący do siebie, ja nie spiesząca nigdzie. Dobrze jest być nierozpoznawalną, niczyją, nieprzynależną. W chłodnym wrześniowym powietrzu niedopałek żarzy się spokojnie, siedzę na drzewie w ogródku i myślę o samotności.
Wieczorem bankiet. Piekne wnętrza, po sufit napakowane książkami, na szarych scianach zdjęcia z Afryki, w powietrzu szum rozmów. Można tu znaleźć wszystkie książki reporterskie jakie napisano, wziąć z półki, poczytać, odłożyć, kupić. W obu pomieszczeniach skrzynki pocztowe, szare i czerwone. Na nich nazwiska, jak w kamienicy przy schodach : Bader, Krall, Goźliński, Tochman, kilka osób ze Szkoły. Za 160,- jednorazowej opłaty na Fundację można kupic sobie na wieki skrzynkę, i w niej odbierać wiadomości, tematy na reportaż, myśli i słowa pisane maczkiem, gotowe na dotknięcie, powąchanie. Kuszące, jednak - nie kupuję. Chyba nie oczekuję żadnych wiadomości.
Na bankiet przyszło zbyt mało ludzi oczekiwanych przez zapraszających. Dlaczego ?
Czy i to środowisko naznaczone jest trucizną zazdrości ? Oby nie, może to tylko pogoda, jesienne deszcze i chłód wciskający się pod kołnierze kurtki zatrzymał ich w domu. Mnie nie zatrzymał, jednak rano juz o 7 - mej stoję w korkach na Moście Poniatowskiego, biorę kierunek na Gdańsk i wracam do siebie, do domu. Do samotności.